اصحاب حسين هيچكدام پناه به دشمن نبرد ولی از دشمن به خود ملحق كردند
يكی از مظاهر قوت و كمال نهضت حسينی اينست كه آنها با آنهمه شدت و
گرفتاری هيچكدامشان ملحق به دشمن نشد ولی توانستند از لشكر غالب طرف
مقابل دل بربايند چنانكه حر وسی نفر ديگر را دل ربودند . و شايد علت
اينكه اباعبدالله اصرار داشت كه هر كه رفتنی است برود اين بود كه
میخواست نمايشگاهش كامل باشد و در ميان آنها ضعيفی وجود نداشته باشد كه
در گيراگير كار سستی نشان دهد . اين جهت در بدر و صفين عيب زيادی
نداشت ولی در كربلا عيب داشت چون بنای كار كربلا برگذشت و فداكاری بود
. معمولا غالب از مغلوب میربايد نه مغلوب از غالب ، و اين بدان جهت
است كه از لحاظ روحی اينها غالب بودند
و آنها را شكست و تحت تأثير قرار داده بودند